برای بسیاری از ما، نامه به فیلیپیان یکی از دوست‌داشتنی‌ترین نامه‌های پولس است. به این نامه دو عنوان داده شده. آن را رسالۀ امور عالی خوانده‌اند - و براستی که چنین نیز هست؛ همچنین آن را رسالۀ شادکامی خوانده‌اند. کلمات شادی و وَجد بارها در این نامه به‌کار رفته‌اند. پولس می‌نویسد: «شاد باشید و باز هم می‌گویم شاد باشید؛» و به این ترتیب، حتّی در زندان نیز پولس قلب دوستان خود - و ما را - متوجۀ شادی و وجدی می‌کند که کسی نمی‌تواند آن را از ما بگیرد.
پولس زمانی این نامه را نوشت که در روم زندانی بود. او این نامه را با هدف‌های خاصی به نگارش درآورد. این نامه پر از تشکرات است. سال‌ها گذشته و اکنون سال ۶۳ یا ۶۴ میلادی است و باری دیگر مسیحیان فیلیپی هدیه‌ای برای پولس فرستاده‌اند. این نامه به اِپافْرودیتوس مربوط است. ظاهراً مسیحیان فیلیپی او را فرستاده بودند تا نه تنها حامل هدایای آنها برای پولس باشد، بلکه نزد او بماند و کارهایش را انجام دهد. ولی اِپافْرودیتوس بیمار شده بود. او دلتنگ خانه شده و نگران بود، چون می‌دانست خانواده‌اش نیز نگران حال او هستند. پولس او را به خانه فرستاد؛ ولی نگران بود که مبادا مردم فیلیپی او را سرزنش کنند و رفیق نیمه‌راهش بدانند؛ این بود که به مخاطبان توصیّه کرد تا از او به‌گرمی استقبال کنند و نوشت: «در خداوند، او را با شادی تمام بپذیرید و چنین کسان را گرامی بدارید، زیرا در راه خدمت به مسیح تا سرحدّ مرگ پیش رفت و برای جبران کاستی خدمت شما به من، جان خود را به خطر انداخت» (۲:۲۹-۳۰). این عمل پولس جداً تأثیرگذار است؛ مردی را می‌بینیم که خودْ زندانی و در انتظار مرگ است، ولی می‌کوشد تا شرایط را برای اِپافْرودیتوس که به‌اجبار و ناخواسته مجبور به بازگشت شده، تسهیل کند. در اینجا اوجِ ادب و مهربانیِ مسیحی را می‌بینیم.
این نامه به این هدف نوشته شده تا باعث تشویق و دلگرمیِ مسیحیان فیلیپی در مشکلاتشان شود.
۱۲۴ صفحه
برای بسیاری از ما، نامه به فیلیپیان یکی از دوست‌داشتنی‌ترین نامه‌های پولس است. به این نامه دو عنوان داده شده. آن را رسالۀ امور عالی خوانده‌اند - و براستی که چنین نیز هست؛ همچنین آن را رسالۀ شادکامی خوانده‌اند. کلمات شادی و وَجد بارها در این نامه به‌کار رفته‌اند. پولس می‌نویسد: «شاد باشید و باز هم می‌گویم شاد باشید؛» و به این ترتیب، حتّی در زندان نیز پولس قلب دوستان خود - و ما را - متوجۀ شادی و وجدی می‌کند که کسی نمی‌تواند آن را از ما بگیرد.
پولس زمانی این نامه را نوشت که در روم زندانی بود. او این نامه را با هدف‌های خاصی به نگارش درآورد. این نامه پر از تشکرات است. سال‌ها گذشته و اکنون سال ۶۳ یا ۶۴ میلادی است و باری دیگر مسیحیان فیلیپی هدیه‌ای برای پولس فرستاده‌اند. این نامه به اِپافْرودیتوس مربوط است. ظاهراً مسیحیان فیلیپی او را فرستاده بودند تا نه تنها حامل هدایای آنها برای پولس باشد، بلکه نزد او بماند و کارهایش را انجام دهد. ولی اِپافْرودیتوس بیمار شده بود. او دلتنگ خانه شده و نگران بود، چون می‌دانست خانواده‌اش نیز نگران حال او هستند. پولس او را به خانه فرستاد؛ ولی نگران بود که مبادا مردم فیلیپی او را سرزنش کنند و رفیق نیمه‌راهش بدانند؛ این بود که به مخاطبان توصیّه کرد تا از او به‌گرمی استقبال کنند و نوشت: «در خداوند، او را با شادی تمام بپذیرید و چنین کسان را گرامی بدارید، زیرا در راه خدمت به مسیح تا سرحدّ مرگ پیش رفت و برای جبران کاستی خدمت شما به من، جان خود را به خطر انداخت» (۲:۲۹-۳۰). این عمل پولس جداً تأثیرگذار است؛ مردی را می‌بینیم که خودْ زندانی و در انتظار مرگ است، ولی می‌کوشد تا شرایط را برای اِپافْرودیتوس که به‌اجبار و ناخواسته مجبور به بازگشت شده، تسهیل کند. در اینجا اوجِ ادب و مهربانیِ مسیحی را می‌بینیم.
این نامه به این هدف نوشته شده تا باعث تشویق و دلگرمیِ مسیحیان فیلیپی در مشکلاتشان شود.
۱۲۴ صفحه
